مطالب علمی و تاریخی
بروزترین سایت علمی و تاریخی
مطالب علمی و تاریخی
بروزترین سایت علمی و تاریخیآبراهام مازلو
آبراهام مازلو بنیانگذار و رهبر معنوی جنبش روانشناسی انسانگراست. او قویاً نظریات شخصیت شناسی فروید را به طور کامل نقد کرد.
آبراهام مازلو در سال ۱۹۰۸ در نیویورک به دنیا آمد. دوران کودکی سختی را پشت سر گذاشت. مازلو معتقد بود که هر شخصی با نیازهای غریزی به دنیا میآید که به رشد، پیشرفت و شکوفایی میرسد. مازلو معتقد بود برای شکوفایی نیازهای انسانی باید یک سلسله مراتب طی شود:
۱) دسته اول نیازهای فیزیولوژیکی (غذا و آب)،
۲) دسته دوم نیازهای ایمنی،
۳) دسته سوم تعلقپذیری و عشق،
۴) دسته چهارم احترام،
۵)دسته پنجم نیاز به خودشکوفایی.
مازلو معتقد است اول نیازهای دستههای پایین باید برآورده شود و بعد نیازهای سطح بالاتر تا اجازه شکوفا شدن نیازهای انسانی فراهم شود. تصور مازلو از ماهیت انسان، خوشبینانه است. او بر اراده آزاد و مستقل هر شخص تاکید میکند و از شیوههای فرافکن در تحلیل روانی افراد بهره میبرد. مازلو عقده حقارت را در خود از میان برد و مکانیزم عمل جبران را به جای آن قرار داد تا بتواند به راحتی و تفکر روشن با مشکلات مقابله کند. وی در سال ۱۹۷۰ از طرفداران خود خداحافظی کرد و به تاریخ روانشناسی پیوست.
نقاشی غارها در 13 هزار سال پیش متعلق به کودکان است
پژوهشهای جدید باستان شناسی ثابت کرد که تصاویر روی دیوار و سقف غارها در 13 هزار سال پیش را کودکان نقاشی کردهاند.
به گزارش فارس به نقل از شبکه تلویزیونی "سی ان ان" آمریکا، این پژوهش جدید نشان داد که بزرگسالان در دوره ماقبل تاریخ کودکان سه ساله را تشویق میکردند که بر روی دیوار غارها در 13 هزار سال قبل نقاشی کنند.
پژوهشهای دانشگاه کمبریج نگاه جدیدی به زندگی کودکان و هنر باستان در مجموعه غارهای "روونگانا" فرانسه معروف به غارهای صد ماموت انداخته است.
به گزارش فارس به نقل از شبکه تلویزیونی "سی ان ان" آمریکا، این پژوهش جدید نشان داد که بزرگسالان در دوره ماقبل تاریخ کودکان سه ساله را تشویق میکردند که بر روی دیوار غارها در 13 هزار سال قبل نقاشی کنند.
پژوهشهای دانشگاه کمبریج نگاه جدیدی به زندگی کودکان و هنر باستان در مجموعه غارهای "روونگانا" فرانسه معروف به غارهای صد ماموت انداخته است.
درحالی که این غارها به تصاویر نقاشی شده از حیوانات مانند ماموتها، گاوها و اسبهای روی دیوار آنها مشهور هستند اما پژوهش جدید تمرکز خود را روی هزاران خطوطی گذاشته است که انسانهای اولیه در طول دیوارهای گلی در سراسر مجموعه این غارها به طول 5 مایل ترسیم کرده است.
باستان شناسان دانشگاه کمبریج توانستند عمر و جنسیت کودکانی را که این شکلهای ساده معروف به "آثار انگشت" را کشیده اند، از طریق عرض این خطوط عمیق و مشخص کردن سه انگشت وسطی دستها تعیین کنند.
"جیس کانی" باستان شناس دانشگاه کمبریج گفت: ما آثار و نقاشی کودکانی را یافتهایم که عمر آنها بین سه تا هفت سال است و قادر شدهایم که سه کودک را از طریق مطابقت اثر انگشت آنها تشخیص دهیم.
وی افزود: موضوع به تشویق کودکان از سوی بزرگسلان برای انجام کارهای هنری محدود نمیشود زیرا تصاویر و خطوط عمیقی روی سقف برخی از اتاقهای غارها وجود دارد که کودکان آنها را کشیدهاند و این بدان معناست که بزرگسلان آنها را تشویق به هنر آفرینی کرده و با دستهای خود کودکان را بلند کردهاند تا در محلهایی که نمیتوانند به آنها دسترسی یابند، نقاشی کنند.
این باستان شناس گفت: برخی از این خطوط عمیقی که کودکان کشیدهاند، در جاهای مرتفع دیوارها و همچنین سقفها قرار دارند به گونهای که کسی باید آنها را بلند کرده یا روی کتف خود گذاشته باشد تا کودکان بتوانند به این محلها دسترسی یابند.
باستان شناسان دانشگاه کمبریج توانستند عمر و جنسیت کودکانی را که این شکلهای ساده معروف به "آثار انگشت" را کشیده اند، از طریق عرض این خطوط عمیق و مشخص کردن سه انگشت وسطی دستها تعیین کنند.
"جیس کانی" باستان شناس دانشگاه کمبریج گفت: ما آثار و نقاشی کودکانی را یافتهایم که عمر آنها بین سه تا هفت سال است و قادر شدهایم که سه کودک را از طریق مطابقت اثر انگشت آنها تشخیص دهیم.
وی افزود: موضوع به تشویق کودکان از سوی بزرگسلان برای انجام کارهای هنری محدود نمیشود زیرا تصاویر و خطوط عمیقی روی سقف برخی از اتاقهای غارها وجود دارد که کودکان آنها را کشیدهاند و این بدان معناست که بزرگسلان آنها را تشویق به هنر آفرینی کرده و با دستهای خود کودکان را بلند کردهاند تا در محلهایی که نمیتوانند به آنها دسترسی یابند، نقاشی کنند.
این باستان شناس گفت: برخی از این خطوط عمیقی که کودکان کشیدهاند، در جاهای مرتفع دیوارها و همچنین سقفها قرار دارند به گونهای که کسی باید آنها را بلند کرده یا روی کتف خود گذاشته باشد تا کودکان بتوانند به این محلها دسترسی یابند.
منبع:همشهری آنلاین
نوترون
نوترون یکی از ذرات هستهای اتم است. نوترون دارای بار الکتریکی خنثی است و به همراه پروتون در داخل هسته اتم اصل جرم اتم را تشکیل میدهند.
از هیدروژن (۱ پروتون) تا کلسیم (۲۰ پروتون) تعداد آن با تعداد پروتون یکی هست و از آن بالاتر در جدول تناوبی تعدادش بیشتر میشود. جرم مطلق ۲۷- ۱۰ × ۱٬۶۷۴۸۲ کیلوگرم و جرم نسبی آن ۱٬۰۰۸۶۶۵۴۱ است.
جیمز چدویک در سال ۱۹۳۲ نوترون را، که رادرفورد در سال ۱۹۲۰ وجود آن را پیشبینی کرده بود، کشف کرد.پروتنها ذراتی مثبت هستند و به شدت همدیگر را دفع میکنند علت اینکه پروتونها همدیگر را دفع نمیکنند نوترنها هستند. نوترون ذرهای ناپایدار است و عمر متوسط آن ۹۱۸ ثانیه است که به پروتون، الکترون و نوترینو واپاشیده میشود. به این واپاشی، واپاشی بتا میگویند اتمی که پرتوی بتا تابش میکند چون یک پروتون به پروتونهایش اضافه میشود به عنصر بالاتر سلف میکند در همه اتمها اینگونه نیست زیرا اصل طرد پائولی برای اتمهایی که تعداد نوترونهایش کمتر از ۱٫۵ برابر پروتونهاست اجازه واپاشی نمیدهد...
ادامه مطلب ...رنه ژوست آئویی
رنه ژوست آئویی، کانیشناس بزرگ فرانسوی، کار خود را با خوانندگی آغاز کرد. سپس کشیش شد و بعدها به لباس استاد زبان یونانی درآمد.
او در ضمن آموزش زبان یونانی، به مطالعهی کانیها و جمعآوری نمونهی بسیاری از آنها پرداخت. در زمان انقلاب فرانسه، مورد بدگمانی قرار گرفت و زندانی شد. بنا بر خواهش او، نمونههای کانیهایی که جمعآوری کرده بود، در اختیارش قرار گرفت و مطاله روی کانیها را در زندان ادامه داد. هنگامی که میخواستند او را از زندان آزاد کند، چون کارش ناتمام مانده بود، در زندان ماند تا مطالعهی خود دربارهی کانیها و طبقه بندی آنها را به پایان رساند. بیشتر مطالعهی آئویی در زندان، به پیدا کردن نظم در بلورهای کانیها صرف شد و سرانجام در پی رویداد تصادفی سادهای، به راز مهمی دربارهی ساختمان بلورها دست یافت. هنگام مطالعهی یک بلور کلسیت با سطحهای لوزی، این بلور از دستش افتاد و شکست.
آئویی با شگفتی مشاهده کرد که قطعههای به دست آمده از این رخداد، هر چند اندازهی گوناگونی دارند، اما شکل لوزی در همهی آنها وجود دارد. آئویی پس از این رویداد، شکلها دیگری از کلسیت را شکست و مشاهده کرد که قطعههای به دست آمده از شکستن، همگی شکل بلور آغازین را دارند.او با این آزمایشها این حقیقت را ثابت کرد که هر چیز بلوری، شکل ویژهای دارد که همواره حفظ میشود؛ بلورهای کوچک یک بلور درشت، پهلو به پهلوی یکدیگر قرار گرفتهاند و امتداد یالها آنها شبکهی منظمی را به وجود میآورد و شکل بلورهایی که از یک چیز بلوری ممکن است به وجود آید، به چگونگی کنار هم قرار گرفتن بلورهای اولیهی آن چیز بازمیگردد.
همچنین، او قانونهای مربوط به تقارن بلورها را کشف کرد. آئویی برای نخستینبار 7 دستگاه یا 7 شبکهی اصلی بلوریشدن را برای کانیها در نظر گرفت که تا امروز مورد پذیرش همهی زمین شناسان است. پژوهشها جدید نیز وجود این شبکهها را ثابت کردهاند. برای مثال، مطالعهی بلورها با پرتوهای ایکس نشان داد اتمهایی که کانیهای گوناگون را به وجود میآورند، روی گرههای یکی از هفت شبکه، که آنها را شبکهی اصلی مینامند، قرار گرفتهاند...
ادامه مطلب ...
او در ضمن آموزش زبان یونانی، به مطالعهی کانیها و جمعآوری نمونهی بسیاری از آنها پرداخت. در زمان انقلاب فرانسه، مورد بدگمانی قرار گرفت و زندانی شد. بنا بر خواهش او، نمونههای کانیهایی که جمعآوری کرده بود، در اختیارش قرار گرفت و مطاله روی کانیها را در زندان ادامه داد. هنگامی که میخواستند او را از زندان آزاد کند، چون کارش ناتمام مانده بود، در زندان ماند تا مطالعهی خود دربارهی کانیها و طبقه بندی آنها را به پایان رساند. بیشتر مطالعهی آئویی در زندان، به پیدا کردن نظم در بلورهای کانیها صرف شد و سرانجام در پی رویداد تصادفی سادهای، به راز مهمی دربارهی ساختمان بلورها دست یافت. هنگام مطالعهی یک بلور کلسیت با سطحهای لوزی، این بلور از دستش افتاد و شکست.
آئویی با شگفتی مشاهده کرد که قطعههای به دست آمده از این رخداد، هر چند اندازهی گوناگونی دارند، اما شکل لوزی در همهی آنها وجود دارد. آئویی پس از این رویداد، شکلها دیگری از کلسیت را شکست و مشاهده کرد که قطعههای به دست آمده از شکستن، همگی شکل بلور آغازین را دارند.او با این آزمایشها این حقیقت را ثابت کرد که هر چیز بلوری، شکل ویژهای دارد که همواره حفظ میشود؛ بلورهای کوچک یک بلور درشت، پهلو به پهلوی یکدیگر قرار گرفتهاند و امتداد یالها آنها شبکهی منظمی را به وجود میآورد و شکل بلورهایی که از یک چیز بلوری ممکن است به وجود آید، به چگونگی کنار هم قرار گرفتن بلورهای اولیهی آن چیز بازمیگردد.
همچنین، او قانونهای مربوط به تقارن بلورها را کشف کرد. آئویی برای نخستینبار 7 دستگاه یا 7 شبکهی اصلی بلوریشدن را برای کانیها در نظر گرفت که تا امروز مورد پذیرش همهی زمین شناسان است. پژوهشها جدید نیز وجود این شبکهها را ثابت کردهاند. برای مثال، مطالعهی بلورها با پرتوهای ایکس نشان داد اتمهایی که کانیهای گوناگون را به وجود میآورند، روی گرههای یکی از هفت شبکه، که آنها را شبکهی اصلی مینامند، قرار گرفتهاند...
کشف ذراتی که سریعتر از نور حرکت میکنند
دانشمندان پروژه اوپرا نوترینوهایی را ردیابی کردهاند که با سرعتی بیشتر از سرعت نور در خلأ از سرن به ایتالیا رسیدهاند. آیا مهمترین اصل بنیادی فیزیک نوین نقض شده است؟
ذوالفقار دانشی: شب گذشته، انتشار مقالهای آنلاین در پایگاههای خبری علمی زلزلهای در دنیای فیزیک بهپا کرد. آنتونیو اردیتاتو و همکارانش در آزمایشگاه OPERA واقع در ایتالیا اعلام کردهاند بیش از 2 سال است ذرات نوترینوی تولیدشده در شتابدهندههای سرن را ردیابی میکنند و 16هزار مورد را ثبت کردهاند که این ذرات سریعتر از سرعت نور به این آزمایشگاه میرسند. هرچند این موضوع با شک و تردید بسیاری از فیزیکدانان جهان روبرو شده، اما کنفرانسی اضطراری امروز در سرن برگزار خواهد شد تا نتایج این تحقیق در آن ارایه شود.
نوترینوهای پرسرعت
به گزارش نیچر، آزمایشگاه اوپرا (مخفف عبارت Oscillation Project with Emulsion-tRacking Apparatus) در آزمایشگاه ملی گرنساسو ایتالیا و درعمق 1400 متری زمین واقع شده و هدف از آن، بررسی ذرات نوترینو است. نوترینو، ذرهای زیراتمی است که 80سال از کشف آن میگذرد و از آنجاکه بهندرت با ماده واکنش میدهد، اطلاعات کمی درمورد آن وجود دارد. این ذره جرم فوقالعاده اندکی دارد، به انواع مختلفی در طبیعت وجود دارد و بهتازگی مشخص شده که از نوعی به نوع دیگر تبدیل میشود. آشکارسازهای اوپرا وظیفه داشتند بررسی تبدیل نوترینوهای میون تولیدشده در سرن را به نوترینوهای تاو بررسی کنند.
به گفته دکتر اردیتاتو، گروه اوپرا فاصله 730 کیلومتری آشکارساز تا سرن (در نزدیکی ژنو سوییس) را با دقت کمتر از 20 سانتیمتر اندازهگیری کرده و با استفاده از ساعتهای اتمی، دقت زمانسنجی خود را به کمتر از 10 نانوثانیه (هر ثانیه برابر یک میلیارد نانوثانیه است) رساندهاند. طی 2 سال آزمایش، آنها 16هزار ذره نوترینو را ثبت کردهاند که 60 نانوثانیه زودتر از زمانی که نور این مسافت را با سرعت 299,782,458 متر بر ثانیه طی میکند، به آشکارساز رسیدهاند. از نظر محاسبات آماری، این اختلاف شش برابری آنقدر معتبر هست که بهعنوان کشفی جدید مطرح شود.
اما چرا این موضوع تا این اندازه مهم است؟ آلبرت اینشتین در سال 1905 نظریه نسبیت خاص خود را بر اساس 2 اصل بنا کرد، یکی اصل نسبیت و دیگری اصل بالاترین سرعت که میگفت «سرعت نور در خلاء یعنی 299,782,458 متر بر ثانیه حد بالایی سرعتهاست و تمام ناظران لَخت (ناظرانی که شتابی به آنها اعمال نمیشود) آنرا به یک مقدار اندازهگیری میکنند. نظریه نسبیت خاص تاکنون بارها و بارها آزمایش شده و تمام پیشبینیهای آن با دقت مثالزدنی تایید شده است. حال سوال اینجاست که اگر نتایج آزمایش اوپرا تایید شود، آیا این اصل بنیادی نقض خواهد شد؟
این اولین بار نیست
البته این اولین بار نیست که چنین چیزی مطرح میشود. در سال 2007 / 1386، آزمایشMINOS در مینهسوتای آمریکا که ذرات نوترینوی تولیدشده در فرمیلب را جستجو میکرد، به نتایج مشابهی رسید؛ اما از آنجا که اندازهگیری فاصله در آن آزمایش بهمقدار کافی دقیق نبود و خطای آزمایش در مقایسه به نتایج بسیار بالا بود، اهمیت چندانی به نتایج آن داده نشد.
به گزارش پایگاه خبری فیزاورگ، برای آنکه نتایج آزمایش اوپرا تایید شود، چند آزمایشگاه دیگر باید این آزمایشها را تکرار و به همین نتیجه برسند. در حال حاضر، فقط دو مرکز روی زمین توانایی چنین آزمایشی را دارند، یکی فرمیلب (آزمایشگاه ملی فرمی در ایالات متحده) و دیگری تاسیسات آزمایشگاه هستهای ژاپن که پس از زلزله و سونامی اسفند 1389 در شرایط مناسبی قرار ندارد. مشکل اینجاست که ابزارهای اندازهگیری فاصله در فرمیلب از دقت لازم برای دستیابی به دقت آزمایش اوپرا برخوردار نیستند و شاید یکیدو سالی طول بکشد تا این آزمایش در آنجا تکرار شود.
آیا نسبیت خاص نقض شده است؟
امروز، کنفرانسی در آزمایشگاه هستهای اروپا، سرن برگزار میشود و گروه ایتالیایی نتایج منجر به اعلام این کشف را با جزئیات کامل اعلام خواهند کرد. فیزیکدانان نیز از سراسر جهان خود را به این کنفرانس رساندهاند تا موضوع را با دقت بررسی کنند و شاید بهتر باشد پیش از هر اظهار نظری تا پایان کنفرانس امروز صبر کرد؛ اما دانشمندان احتمالات مختلفی را مطرح کردهاند.
در شرایطی که برخی این احتمال را میدهند که نتایج آزمایش درست باشد و نوترینوها واقعا با سرعتی بیشاز سرعت نور در خلا حرکت کردهاند، برخی دیگر به نتایج آزمایشهای متعددی اشاره میکنند که هیچ نشانهای از ذرات با سرعت بالاتر دیده نشده است. یکی از قابلتوجهترین این آزمایشها، ابرنواختر 1897A در ابرماژلانی بزرگ بود (در فاصله 170هزار سالنوری از زمین) که در سال 1987 / 1366 اتفاق افتاد. اگر واقعا ذرات نوترینو با سرعتی بیشتر از سرعت نور حرکت کنند، نوترینوهای این انفجار میبایست سالها قبلتر از مشاهده انفجار به زمین میرسید و آشکارسازهای متعدد در سراسر جهان آنها را ثبت میکرد، درحالیکه علایم ثبتشده در آشکارسازهای فیزیک هستهای و تلسکوپها فقط چند ساعت باهم اختلاف داشت که دلایل آن هم مشخص است.
برخی دیگر از دانشمندان، این نتایج را به وجود ابعاد بالاتر ارتباط میدهند، اینکه ذرات نوترینوی تولیدشده در سرن با استفاده از ابعاد بالاتر و از مسیری کوتاهتر (!) به آشکارساز اوپرا رسیدهاند و بدین تریب بدون شکستن محدودیت سرعت نور این نتیجه را رقم زدهاند.
گروه دیگر نیز معتقدند این آزمایش احتمالا با خطایی سیستماتیک مواجه شده که به این نتیجه غیرقابل قبول منجر شده است!
ذوالفقار دانشی: شب گذشته، انتشار مقالهای آنلاین در پایگاههای خبری علمی زلزلهای در دنیای فیزیک بهپا کرد. آنتونیو اردیتاتو و همکارانش در آزمایشگاه OPERA واقع در ایتالیا اعلام کردهاند بیش از 2 سال است ذرات نوترینوی تولیدشده در شتابدهندههای سرن را ردیابی میکنند و 16هزار مورد را ثبت کردهاند که این ذرات سریعتر از سرعت نور به این آزمایشگاه میرسند. هرچند این موضوع با شک و تردید بسیاری از فیزیکدانان جهان روبرو شده، اما کنفرانسی اضطراری امروز در سرن برگزار خواهد شد تا نتایج این تحقیق در آن ارایه شود.
نوترینوهای پرسرعت
به گزارش نیچر، آزمایشگاه اوپرا (مخفف عبارت Oscillation Project with Emulsion-tRacking Apparatus) در آزمایشگاه ملی گرنساسو ایتالیا و درعمق 1400 متری زمین واقع شده و هدف از آن، بررسی ذرات نوترینو است. نوترینو، ذرهای زیراتمی است که 80سال از کشف آن میگذرد و از آنجاکه بهندرت با ماده واکنش میدهد، اطلاعات کمی درمورد آن وجود دارد. این ذره جرم فوقالعاده اندکی دارد، به انواع مختلفی در طبیعت وجود دارد و بهتازگی مشخص شده که از نوعی به نوع دیگر تبدیل میشود. آشکارسازهای اوپرا وظیفه داشتند بررسی تبدیل نوترینوهای میون تولیدشده در سرن را به نوترینوهای تاو بررسی کنند.
به گفته دکتر اردیتاتو، گروه اوپرا فاصله 730 کیلومتری آشکارساز تا سرن (در نزدیکی ژنو سوییس) را با دقت کمتر از 20 سانتیمتر اندازهگیری کرده و با استفاده از ساعتهای اتمی، دقت زمانسنجی خود را به کمتر از 10 نانوثانیه (هر ثانیه برابر یک میلیارد نانوثانیه است) رساندهاند. طی 2 سال آزمایش، آنها 16هزار ذره نوترینو را ثبت کردهاند که 60 نانوثانیه زودتر از زمانی که نور این مسافت را با سرعت 299,782,458 متر بر ثانیه طی میکند، به آشکارساز رسیدهاند. از نظر محاسبات آماری، این اختلاف شش برابری آنقدر معتبر هست که بهعنوان کشفی جدید مطرح شود.
اما چرا این موضوع تا این اندازه مهم است؟ آلبرت اینشتین در سال 1905 نظریه نسبیت خاص خود را بر اساس 2 اصل بنا کرد، یکی اصل نسبیت و دیگری اصل بالاترین سرعت که میگفت «سرعت نور در خلاء یعنی 299,782,458 متر بر ثانیه حد بالایی سرعتهاست و تمام ناظران لَخت (ناظرانی که شتابی به آنها اعمال نمیشود) آنرا به یک مقدار اندازهگیری میکنند. نظریه نسبیت خاص تاکنون بارها و بارها آزمایش شده و تمام پیشبینیهای آن با دقت مثالزدنی تایید شده است. حال سوال اینجاست که اگر نتایج آزمایش اوپرا تایید شود، آیا این اصل بنیادی نقض خواهد شد؟
این اولین بار نیست
البته این اولین بار نیست که چنین چیزی مطرح میشود. در سال 2007 / 1386، آزمایشMINOS در مینهسوتای آمریکا که ذرات نوترینوی تولیدشده در فرمیلب را جستجو میکرد، به نتایج مشابهی رسید؛ اما از آنجا که اندازهگیری فاصله در آن آزمایش بهمقدار کافی دقیق نبود و خطای آزمایش در مقایسه به نتایج بسیار بالا بود، اهمیت چندانی به نتایج آن داده نشد.
به گزارش پایگاه خبری فیزاورگ، برای آنکه نتایج آزمایش اوپرا تایید شود، چند آزمایشگاه دیگر باید این آزمایشها را تکرار و به همین نتیجه برسند. در حال حاضر، فقط دو مرکز روی زمین توانایی چنین آزمایشی را دارند، یکی فرمیلب (آزمایشگاه ملی فرمی در ایالات متحده) و دیگری تاسیسات آزمایشگاه هستهای ژاپن که پس از زلزله و سونامی اسفند 1389 در شرایط مناسبی قرار ندارد. مشکل اینجاست که ابزارهای اندازهگیری فاصله در فرمیلب از دقت لازم برای دستیابی به دقت آزمایش اوپرا برخوردار نیستند و شاید یکیدو سالی طول بکشد تا این آزمایش در آنجا تکرار شود.
آیا نسبیت خاص نقض شده است؟
امروز، کنفرانسی در آزمایشگاه هستهای اروپا، سرن برگزار میشود و گروه ایتالیایی نتایج منجر به اعلام این کشف را با جزئیات کامل اعلام خواهند کرد. فیزیکدانان نیز از سراسر جهان خود را به این کنفرانس رساندهاند تا موضوع را با دقت بررسی کنند و شاید بهتر باشد پیش از هر اظهار نظری تا پایان کنفرانس امروز صبر کرد؛ اما دانشمندان احتمالات مختلفی را مطرح کردهاند.
در شرایطی که برخی این احتمال را میدهند که نتایج آزمایش درست باشد و نوترینوها واقعا با سرعتی بیشاز سرعت نور در خلا حرکت کردهاند، برخی دیگر به نتایج آزمایشهای متعددی اشاره میکنند که هیچ نشانهای از ذرات با سرعت بالاتر دیده نشده است. یکی از قابلتوجهترین این آزمایشها، ابرنواختر 1897A در ابرماژلانی بزرگ بود (در فاصله 170هزار سالنوری از زمین) که در سال 1987 / 1366 اتفاق افتاد. اگر واقعا ذرات نوترینو با سرعتی بیشتر از سرعت نور حرکت کنند، نوترینوهای این انفجار میبایست سالها قبلتر از مشاهده انفجار به زمین میرسید و آشکارسازهای متعدد در سراسر جهان آنها را ثبت میکرد، درحالیکه علایم ثبتشده در آشکارسازهای فیزیک هستهای و تلسکوپها فقط چند ساعت باهم اختلاف داشت که دلایل آن هم مشخص است.
برخی دیگر از دانشمندان، این نتایج را به وجود ابعاد بالاتر ارتباط میدهند، اینکه ذرات نوترینوی تولیدشده در سرن با استفاده از ابعاد بالاتر و از مسیری کوتاهتر (!) به آشکارساز اوپرا رسیدهاند و بدین تریب بدون شکستن محدودیت سرعت نور این نتیجه را رقم زدهاند.
گروه دیگر نیز معتقدند این آزمایش احتمالا با خطایی سیستماتیک مواجه شده که به این نتیجه غیرقابل قبول منجر شده است!
نبرد گوگمل
سومین نبرد اسکندر و ایرانیان در نبرد گوگمل، (331 پ.م.) دومین نبرد مستقیم اسکندر است با سپاه داریوش سوم در گوگمل واقع در نزدیکی اربیل امروزی. بیشترین مقاومتها را کوردهای برزینی در نبرد گوگمل انجام دادند.
پس از پیروزی «گوگمل» اسکندر از همان میدان نبرد، یک گردان سواره نظام تحت فرماندهی «فیلُکسِنوس» به «شوش» گسیل داشت با این امید که پیش از این که همهٔ گنجینهها منهدم، سوزانده، به یغما رفته یا به ایران شمالی منتقل شده باشند، شهر را اشغال کند. در رقابت با شایعهٔ پیروزی عظیم، «فیلُکسِنوس» عازم جنوب شد. امید اسکندر بر آورده شد نبرد گوگمل (۳۳۱ پ.م.) آخرین نبرد مستقیم اسکندر است با سپاه داریوش سوم در گوگمل احتمالاً واقع در نزدیکی اربیل امروزی.
اسکندر پس از پیروزی در نبرد ایسوس (۳۳۳ پ.م.) عازم مصر شد سپس به عزم تعقیب داریوش سوم و تسخیر ایران از مصر به سوریه بازگشت و از فرات و دجله گذشت و در گوگمل واقع در نزدیکی اربیل امروزی با سپاه داریوش سوم روبه رو گردید. داریوش از گوگمل بسوی همدان رفت. اسکندر نیز بجانب ایران رهسپار شده و شهرهای بابل و شوش را بسبب خیانت حکمرانان آنها بی هیچ رنجی گرفت و خزاین و نفایس بسیاری به چنگ آورد و عازم پارس و تخت جمشید شد.
اسکندر پس از پیروزی در نبرد ایسوس (۳۳۳ پ.م.) عازم مصر شد سپس به عزم تعقیب داریوش سوم و تسخیر ایران از مصر به سوریه بازگشت و از فرات و دجله گذشت و در گوگمل واقع در نزدیکی اربیل امروزی با سپاه داریوش سوم روبه رو گردید. داریوش از گوگمل بسوی همدان رفت. اسکندر نیز بجانب ایران رهسپار شده و شهرهای بابل و شوش را بسبب خیانت حکمرانان آنها بی هیچ رنجی گرفت و خزاین و نفایس بسیاری به چنگ آورد و عازم پارس و تخت جمشید شد.
درچنین روزی (نهم مهرماه ه.ش)
۳۳۱ پیش از میلاد - اسکندر مقدونی در نبرد گوگمل، شاه ایران، داریوش سوم را شکست داد و به این ترتیب امپراتوری بزرگ هخامنشی از بین رفت.