ماجراجویی بزرگ؛ تایید رسمی خروج اولین دست‌ساز بشر از منظومه شمسی

مرز هلیوسفر، تنها با نگاه کردن نمی‌توان درک کرد که آیا مهد تمدن بشر پشت سر گذاشته شده و در میان فضای میان دو ستاره غوطه‌ور شده‌اید یا نه؟ در آنجا تنها فضای ژرف و خالی را می‌توان دید، فرقی نمی‌کند که کدام طرف مرز نامرئی هلیوسفر باشید.

براساس گزارش CNN، اما دانشمندان در ناسا ساعاتی پیش با ارائه شواهد مستحکمی رسما اعلام کردند فضاپیمای ویه‌جر 1 ناسا از این مرز نامرئی و بسیار مشهور عبور کرده و به عنوان اولین دست‌ساز بشر که توانسته مرز هلیوسفر رد شود، مرز مغناطیسی که خورشید منظومه شمسی، سیاره‌هایش و بادهای خورشیدی را از از بقیه کهکشان راه شیری جدا می‌کند، فصلی جدید را در تاریخ اکتشافات فضایی بشر به نام خود به ثبت رسانده‌است.
به گفته اد استون دانشمند ارشد ماموریت ویه‌جر‌ها، ویه‌جر در خروج از هلیوسفر و آغاز سفر در میاد اقیانوس‌های کهکشانی میان ستارگان، به دیگر اکتشافات تاریخی فضایی، اولین سفر به مدار زمین و اولین قدم برروی ماه، پیوسته‌است.

براساس گزارش‌هایی که به تازگی در نشریه ساینس منتشر شده، ویه‌جر در 25 آگوست 2012 به مرز میان‌ستاره‌ای نزدیک شده‌بود و شاید پیش از این شنیده باشید که در خبرهای مختلف خروج ویه‌جر از مرز منظومه شمسی اعلام شده‌باشد، اما ناسا روز پنجشنبه به صورت رسمی اعلام کرد که فضاپیمایش از منظومه شمسی خارج شده‌است.
دو فضاپیمای ویه‌جر 1 و 2 با فاصله 16 روز در سال 1977 سفر ماجراجویانه خود را به فضا آغاز کردند و پس از 36 سال، تا روز پنجشنبه که خبر رسمی خروج ویه‌جر 1 از منظومه شمسی اعلام شد، فاصله ویه‌جر1 تا زمین 18.8 میلیارد کیلومتر بوده‌است. فاصله ویه‌جر2 تا زمین درحال حاضر 15.3 میلیارد کیلومتر است.

ویه‌جر1 درحال حاضر تنها دست‌ساز بشر است که توانسته از منظومه شمسی خارج شود، اما اگر برای این منظومه تعریفی سختگیرانه‌تر قائل شده و ستاره‌های دنباله‌دار دورافتاده را نیز شامل آن بدانیم، به گفته استون برای خروج کامل از آخرین بقایای منظومه شمسی باید 30 هزار سال صبر کنیم. همچنین استون می‌گوید نزدیک‌ترین زمانی که ویه‌جر بتواند خود را به نزدیکی ستاره‌ای برساند 40 هزار سال دیگر خواهد بود.

ناسا چگونه خبردار شد؟
ویه‌جر که هم‌اکنون از سرعتی بیش از 60 هزار کیلومتر بر ساعت در حرکت است، خبر خروجش را به همراه یک کارت‌پستال برای ناسا ارسال نکرده‌است، از این رو دانستن اینکه آیا فضاپیما خارج شده یا نه برای ناسا بسیار پرچالش بوده‌است. به گفته استون فضاپیما خود قادر به گفتن لحظه خروجش نیست و تنها تجهیزات هستند که می‌توانند خارج یا داخل بودن آن را به اطلاع ما برسانند. دشواری دیگر از کار افتادن ابزار اندازه‌گیری پلاسما، حالتی از ماده مملو از ذرات باردار، در سال 1980 است که کار خبررسانی خروج ویه‌جر را دشوارتر کرده‌بود.

دانشمندان برای آگاهی از این موضوع امواج پلاسمایی که فضاپیما را در برگرفته بودند را ردیابی کرده و از اطلاعات آن برای محاسبه تراکم استفاده کردند. نوساناتی که درون پلاسما ردیابی شده بود ناشی از فوران کرونالی خورشیدی بود که در سال 2012 رخ داد و منجر به وقوع پدیده‌ای شد که استون آن را سونامی باد خورشیدی نامید. این امواج در بهار امسال به ویه‌جر رسیدند.
محاسباتی که از 9 آوریل تا 22 می انجام شدند نشان دادند فضاپیما در آن زمان در منطقه‌ای با تراکم الکترونی 0.08 در هر سانتیمتر مکعب بوده‌است. این تراکم در فضای میان‌ستاره‌ای بین 0.05 و 0.22 در هر سانتیمتر مکعب در نوسان است. دانشمندان حدس می‌زدند که ویه‌جر در زمانی قبل از ماه آوریل از منظومه خارج شده از این رو اطلاعات قدیمی‌تر فضاپیما را مطالعه کرده و دریافتند تراکم الکترونی اطراف آن در ماه‌های اکتبر-نوامبر 0.006 الکترون در هر سانتیمتر مکعب بوده‌است.

با استفاده از این ارقام و در نظر گرفتن مسیر 520 میلیون کیلومتری که ویه‌جر در طول یک سال طی می‌کند، محققان تخمین زده‌‌اند که فضاپیما اواخر آگوست سال گذشته منظومه شمسی را ترک کرده‌‌است. کاهش میزان ذرات خورشیدی، افزایش میزان پرتوهای کیهانی و تغییر جهت میدان مغناطیسی که ویه‌جر را در بر گرفته از دیگر عواملی هستند که دانشمندان آنها را برای اثبات خروج فضاپیما از منظومه گواه گرفته‌اند.
حافظه ویه‌جر1 بسیار کمتر از حافظه یک گوشی موبایل معمولی و ساده بوده و تنها 68 کیلوبایت است از این رو دانشمندان هر روز با این فضاپیما ارتباط برقرار می‌کنند تا بتوانند اطلاعات جدید درباره فضای میان‌ستاره‌ای را از این فضاپیما دریافت کنند. دانشمندان می‌توانند با کمک تجهیزات این فضاپیما تراکم بادهای ستاره‌ای، سرعت و حرارت آنها را محاسبه کنند.

UFO عظیم و باورنکردنی در نزدیکی خورشید

تاریخ: روزهای چهارم تا هفتم ماه جاری میلادی September سال 2013

مکان: خورشید سیاره زمین

به حرکت امواج خورشیدی و سایر اجرام آسمانی اطراف UFO مذکور در ویدئوی لینک زیر دقت کنید و خواهید دید که UFO مذکور حالت ثابت و بدون حرکت دارد. در مورد وسعتش هم نمیدانم لفظ چه کلمه ای مناسبشاست. شاید لفظ فوق العاده عظیم مناسبش باشد. همین UFO فوق العاده عظیم مذکور بود که

در دو تاریخ دیگر در گذشته بتاریخهای نهم ماه March سال 2012 و بیست و پنجم ماه May سال 2012 در نزدیک خورشید مشاهده شد و مقادیر عظیمی از توده انرژی سطح خورشید را بدرون خود مکید. بسیار جالب توجه است که UFO فوق العاده عظیم الجثه مذکور که در تاریخ نهم ماه March سال 2012  در نزدیک خورشید رویت شد, بمدت تقریبا 3 روز یعنی تاتاریخ یازدهم ماه March سال 2012  در حال مکیدن انرژی از سطح خورشید بوده است (که حتما در دقیقه 01:47 ویدئوی لینک زیر
بدان دقت کنید.) (و در دقیقه 01:58 ویدئوی لینک زیر تاریخ مانور مکیدن انرژی بتوسط آن در تاریخ بیست و پنجم ماه May سال 2012 را دقت کنید.)

http://www.youtube.com/watch?v=pSJHFCjd_gI

منبع:

http://paneandov.com/2013/09/huge-unidentified-object-near-the-sun-2013

http://www.ufosightingsdaily.com/2013/09/ufo-orb-returns-to-our-sun-this-week.html

کمربند وان آلن

یکی از مهم‌ترین دستاوردهای سال بین‌المللی ژئوفیزیک (۱۹۵۷ و ۱۹۵۸) برنامهٔ ماهوارهٔ اکتشافی (explorer) آمریکا بود. در ارتباط با تفسیر داده‌های این ماهواره، جیمز ون آلن کمربند وان آلن یا کمربند تشعشعی وان آلن (به انگلیسی: Van Allen Radiation Belt)‏، را در اطراف کره زمین کشف کرد. تابش مورد بحث از تراکم غلیظ الکترونها و پروتون‌های با انرژی زیاد ناشی می شود که در دو منطقه هلالی شکل در فاصله های 3200و16000 کیلومتری سطح زمین واقع شده‌اند.[۱] که توسط میدان مغناطیسی زمین، کره زمین را احاطه کرده‌است.

این کمربند ذرات کیهانی مضری را که به سوی زمین می‌تابند جذب می‌کند. پرتوهای جذب شده توسط این حلقه بعضاً برای موجودات زنده مرگبار است و به عبارت دیگر درصورت عدم وجود این دو کمربند هرگز در زمین حیات پدیدار نمی‌شد. هرماهواره ای که در کمربند وان آلن قرار گیرد وسط ذرات باردار از بین می رود.بنابراین سه ناحیه امن برای قرار گرفتن ماهواره ها ایجاد می شود : بین زمین و کمربند تحتانی وان آلن مدار پایین(LEO)، بین کمربند تحتانی و فوقانی مدار متوسط(MEO)وبین کمر بند فوقانی تا فاصله ی 35 هزار کیلومتری زمین، زمین ثابت(GEO)

زمین از صدمه یک جرقه خورشیدی نجات یافت

یک پالس الکترومغناطیسی با قابلیت تخریب تجهیزات برق، دو هفته پیش با فاصله کمی از کنار زمین عبور کرد.

به گزارش ایسنا، پالس‌های الکترومغناطیسی امواج عظیمی از انرژی هستند که می‌توانند از یک جرقه خورشیدی شدید یا انفجار هسته‌ای با ارتفاع بالا ناشی شوند.
ابعاد این پالس مشابه رویداد کارینگتون در سال 1859 بود و از میان مدار زمین عبور کرد.

این رویداد نادر نبوده؛ در سال 1989 یک تاثیر پالس الکترومغناطیسی در کانادا باعث قطع سیستم انتقال برق در کبک شد.
در اواسط ماه مه یکی از بزرگ‌ترین جرقه‌های خورشیدی سال روی داد. خورشید میلیاردها تن ذره را به فضا ارسال کرد که خوشبختانه در جهت زمین نبودند.

یک افزایش کلی در فعالیت جرقه خورشیدی در 12 ماه گذشته مشاهده شده چرا که خورشید به اوج دوره 11 ساله خود نزدیک شده است.
مقامات کشورهای انگلیس و آمریکا برای مقابله با خطرات یک پالس الکترومغناطیسی طبیعی یا اتمی و آماده‌سازی شبکه برق جلساتی را تشکیل داده‌اند.
پژوهشی در سال گذشته پیش‌بینی کرد که احتمال بروز یک توفان خورشیدی شدید با امکان تاثیرگذاری بر زمین تا سال 2020 به میزان یک در هشت وجود دارد.

سفر به ماه: دروغ بزرگ قرن؟!

عقاید متفاوتی در مورد فرود آمریکاییها بر ماه وجود دارد. یکی از جنجال برانگیز ترین و در عین حال منطقی ترین واکنشها نسبت به سفر انسان به ماه این است که بشر هرگز به ماه نرفته است و فیلمها و تصاویر موجود همگی بخشی از یک توطئه عظیم توسط آمریکا بوده است تا به اصطلاح در جنگ سرد و رقابت فضایی با شوروی سابق پیروز شود و برتری علمی خود را اثبات کند. این تئوری که از همان سالهای اولیه بعد از فرود به ماه یعنی در دهه هفتاد میلادی به وجود آمد به «تئوری توطئه» معروف است که علاوه بر تئوریسین های مشهور مانند میلتون کوپر و مارکوس آلن بسیاری از دانشمندان و ستاره شناسان را نیز به خود جذب کرده است و طبق آمار و نظر سنجی ها هم اکنون 20 درصد از مردم آمریکا مطمئن هستند که آمریکا هرگز کسی را به ماه نفرستاده است. استدلال آنها این است که اگر واقعا اقدام به چنین کاری با علم و تکنولوژی سال 1969 ممکن بوده چرا بعد از 1974 دیگر آمریکا هیچ ماموریتی به ماه نداشته و چرا بحبوبه سفرهای آمریکا به ماه فقط در دوران جنگ سرد بوده است.

در اینجا به گردآوری مدارک و مصاحبه هایی که اثبات می کنند سفر به ماه حقه ای بزرگ بیش نبوده است پرداخته ایم و در مقابل پاسخهای دانشمندان ناسا را به این سوالات و انتقادات نگاشته ایم. پس از آن نظریه دانشمندان و ستاره شناسان هندو را نسبت به قضیه سفر انسان به فضا و ماهیت ماه آورده ایم. قضاوت را به هوش و کنجکاوی شما واگذار می کنیم.

چه ایراداتی در مدارک و فیلمهای ناسا وجود دارند که ثابت می کنند سفر به ماه همین جا روی زمین و در یک استودیوی فیلم انجام شده است ؟

1.پرچمی که با باد تکان می خورد

 

منتقدان می گویند که وقتی فیلم اولین فرود روی ماه از تلویزیون پخش شد همه پرچم آمریکا را دیدند که توسط نیل آرمسترانگ و باز آلدین در حالیکه موج می زد و با باد تکان می خورد بر سطح ماه قرار گرفت. تصاویری هم که توسط فیلم و عکس ضبط شده اند مانند تصویر بالا همین حرکت پرچم در باد را نشان می دهند. چرا این مسئله ایراد دارد؟ طبق گفته خود ستاره شناسان در ماه هوا نیست. وقتی در اتمسفر هوا وجود ندارد هیچ بادی نمی وزد پس دلیلی برای تکان خوردن پرچم وجود ندارد!

ناسا در پاسخ به این سوال گفته است : این چیز غیر طبیعی نیست. پرچم را برای بردن به ماه داخل یک لوله باریک لوله کرده بودند که باعث شده چروک شود و پس از باز کردن اینطور به نظر بیاید که تکان می خورد. یک احتمال دیگر هم این است که دست فضانورد به میله پرچم فشار آورده و باعث شده پرچم تکان بخورد.

اما این پاسخ ناسا برای بسیاری از متخصصان قانع کننده نبوده است از جمله بیل کایسینگ مهندس سابق ناسا و نویسنده کتاب » ما هرگز به ماه نرفتیم» که در گفتگوی تلویزیونی با شبکه ای.بی.اس اعلام کرد: » اگر واقعا این پرچم روی ماه قرار گرفته – من از ناسا خواهش می کنم با یکی از آن تلسکوپهای عظیمی که از آنسوی منظومه شمسی عکس می گیرد بیاید و سطح ماه را به ما نشان دهد. اگر این پرچم روی سطح ماه بود من همه حرفهایم را پس می گیرم و عذر خواهی می کنم».


2.پس جای فرود کو؟
 

دومین ایراد این است که اگر واقعا سفینه ای به وزن 16 تن حاوی دو یا سه فضانورد از فاصله زیاد روی ماه فرود آمده چرا در زیر سفینه اثری از جابجایی خاک و سوختگی ( یا اثر انفجار) روی سطح ماه دیده نمی شود؟ قاعدتا وقتی سفینه ای با فشار انفجار 10000پوندی فرود بیاید پس فشار آتش موتورها به همراه وزن سفینه و فشار فرود باید سطح زیر آن را جابجا کند. اما در تصاویر و فیلمها چنین چیزی دیده نمی شود. زیر سفینه به صافی و پاکیزگی سایر سطوح ماه است. پس جای فرود کو؟

پاسخ ناسا به این سوال: برای فرود روی ماه بخاطر کمتر بودن جاذبه فرود به آسانی انجام شده و از آنجا که روی ماه خاک وجود ندارد قاعدتا چیزی جابجا نشده است چون سفینه روی یک سطح سفت مثل سیمان فرود آمده است.


 3.چندین منبع نور!؟

منتقدان می پرسند چرا در تصاویر سایه ها در چند جهت متفاوت قرار دارند؟ تنها منبع نور روی ماه از خورشید تامین می شود و وقتی نور از یک سو بتابد قاعده این است که همه سایه ها به یک سو باشند اما در تصویر بالا می بینید که سایه ها در جهات مخالف هم قرار دارند به این معنی که نورپردازی از چند جهت انجام گرفته

ناسا پاسخ می دهد: دلیل تفاوت جهت سایه ها نا برابر بودن سطح ماه است. وقتی نور بر اثر برخورد با سطوح بشکند سایه ها در جهات متفاوت تشکیل می شوند

این پاسخ منتقدان را راضی نکرد. آنها می پرسند چطور ممکن است که نابرابری صخره ها باعث اختلاف 45 درجه ای بین جهت سایه ها شود. از آن گذشته آنچه ما راجب نور و اثر آن می دانیم فقط روی زمین صدق می کند. مسلما روی ماه قوانین فیزیکی تفاوتهای زیادی با زمین دارند و نباید همان توجیه را داشته باشند


4.کمر بند وان آلن و امواج رادیویی مرگ آور
 

کمربند وان آلن که بین زمین و ماه قرار گرفته حاوی اشعه های مرگ آور رادیویی است که هیچ آلیاژی و هیچ ماده ای در تکنولوژی ما وجود ندارد که بتواند در مقابل این اشعه های خطرناک مقاومت کند. علاوه بر آن در فاصله بین زمین تا ماه امواج شدید طوفانهای خورشیدی وجود دارند که هر جسمی را ریز ریز کرده و از بین می برند. بیل کایسینگ مهندس سابق ناسا و کسی که در طول پروژه ساترن 5 کار می کرد بعد از آن در پروژه آپولو و طراحی موتورهای آپولو شرکت داشت و دسترسی به فایلهای سری برایش ممکن بود در مصاحبه خود می گوید : » در طول کار متوجه شدیم که امکان ندارد وسیله ای که ساخته شده بتواند در برابر اشعه ها و امواج خطرناک وان آلن مقاومت کند چه برسد به اینکه انسان هم در آن حضور داشته باشد».
او همچنین اعتراف می کند: » وقتی سرپرست این پروژه شدم ذره ای تجربه و دانش در خصوص این پروژه نداشتم و کسانی هم که با من کار می کردند کم اطلاع بودند چون واقعا نیازی نبود که ما چیزی سر در بیاوریم…قرار نبود چیزی به ماه فرستاده شود.
فقط یک سیاه بازی بود. در طول کار ما متوجه شدیم که ساختار سفینه بسیار ضعیف است و امکان حرکت درچنین فضای خطرناک و مرگباری ندارد. ورقهایی که برای حفاظت از اشعه های وان آلن استفاده کردیم ورقهای معمولی آلومینیوم بودند ! اصلا امکان ندارد که ورق آلومینیوم بتواند جلوی امواج مرگ آور وان آلن و سایر اشعه ها را بگیرد. طبق تحقیقات ما پروژه امکان پذیر نبود.» بنابراین او معتقد است : » برای ناسا راحتر بود که کل سفر به ماه را جعل کند و بودجه میلیاردی آن را صرف خدا می داند چه کارهای دیگری کند. طبق اطلاعات مهندسی من ما صاحب تکنولوژی سفر به فضا نبودیم و هنوز هم نیستیم.

پاسخ ناسا : مدت زمانی که فضانوردان از کمربند وان آلن عبور کردند بسیار کوتاه بود.* یعنی مقدار اشعه کمی دریافت کردند


 5.شیء ناشناخته

 

وقتی عکسهای فرود به ماه منتشر شدند منتقدان شیئی ناشناخته را در تصویر شناسایی کردند که منبع آن معلوم نیست. این شیئ در بازتاب کلاه فضانورد آپولو 12 دیده می شود اما مشخص است که از یک طناب یا سیم آویزان است در حالیکه هیچ دلیلی برای وجود شیئی در آنجا نیست

پاسخ ناسا : پاسخی ارائه نشده است


6.کابلهای آویزان و راه رفتن آهسته فضانوردان

متخصصین فیلمبرداری مانند دیوید گراوز نشان می دهند که فیلم راه رفتن فضانوردان روی ماه یک حقه فیلمبرداری است. همانطور که دیده اید فضانوردان به آهستگی روی سطح ماه بالا و پایین می پرند. دیوید گراوز نشان می دهد که این یک فیلم معمولی است که در آن فضانوردان به کمک کابلهایی اویزان شده اند و با سرعت می پرند و بعد سرعت فیلم پایین آورده شده تا به نظر بیاید که بخاطر کمبود جاذبه آنها آهسته می پرند.
متخصصین روی فیلم اصلی نشان دادند که اگر سرعت فیلم را 2/5 برابر کنیم فضانوردان در جاذبه زمین به طور عادی راه می روند و مشخص است برای پریدن از کابل کمک می گیرند. در چند صحنه از فیلمها انتهای این کابلها دیده می شود

پاسخ ناسا: بی پاسخ

 
7.آسمان بی ستاره

در هیچ یک از عکسهایی که از زمین گرفته شده هیچ نور و ستاره ای به چشم نمی خورد. وقتی فضانوردان از روی ماه از زمین عکس می گیرند همان آسمانی باید اطراف زمین باشد که حداقل چند ستاره داشته باشد. این در حالی است که روی ماه آلودگی جوی یا ابرها وجود ندارند که مانع دیدن ستاره ها شود پس چرا هیچ ستاره ای در آسمان نیست و تاریکی مطلق است؟
منتقدان معتقدند ناسا چاره ای نداشته جر اینکه آسمان را بدون ستاره نشان دهد چون اگر ستاره ها دیده می شدند می توانستیم با توجه به موقعیت و نور ستارگان پی ببریم که تصاویر نه از روی ماه بلکه روی زمین گرفته شده اند. بهترین راه این بوده که ستاره ها را از آسمان حذف کنند. پس از بازگشت از ماه یکی از سوالات خبرنگاران از نیل آرمسترانگ این بود که ستارگان از روی ماه چطور دیده می شدند؟ و او پاسخ داد «ما قادر نبودیم ستاره ها را ببینیم مگر به وسیله تلسکوپ». اما معلوم نیست چرا باید اینطور باشد

پاسخ ناسا: بی پاسخ

 
8.سنگ با حرف الفبا

همانطور که تصویر می بینید حرف لاتین سی روی این قطعه سنگ حک شده. اندازه و شکل دقیق آن این احتمال را که به طور طبیعی به وجود آمده باشد از بین می برد. حالا سوال این است که این حرف چطور روی سنگی از ماه حک شده؟ منتقدان می گویند در صحنه های فیلمبرداری ابزار و قطعات صحنه همه شماره گذاری یا حروف گذاری می شوند و احتمالا بر اثر یک بی توجهی از سمت اشتباه سنگ عکس گرفته اند که نشان می دهد این سنگ متعلق به یک استودیو است و روی ماه نیست

پاسخ ناسا: کسی که عکسها را ظاهر می کرده برای شوخی عکس را دستکاری کرده است. یا اینکه یک تار مو روی لنز دوربین است که تصادفا شکل حرف الفبا دارد.

 
9.تصویرها ویرایش شده اند

همانطور که می بینید علامتهای صلیب روی لنز دوربین قرار گرفته اند تا مسافتها در تصویر قابل محاسبه باشند اما در بعضی تصاویر مثل تصویر بالا بخشی از آن صلیب پشت دستگاهها قرار گرفته به این معنی که دستگاهها و وسایل بعدا به صحنه اضافه شده و ویرایش شده اند

منتقدان می گویند این یک تصویر واقعی از سطح ماه است که توسط تلسکوپ گرفته شده و ناسا با اضافه کردن تجهیزات و پرچم آمریکا به آن خواسته نشان دهد که سفر به ماه واقعا اتفاق افتاده – گویی از قبل آماده شده بودند و علامتهای صلیب هم برای اینکه نشان دهد دوربین از مسافت کم عکس گرفته روی آن اضافه گردیده و بر اثر یک اشتباه در ویرایش گوشه صلیب زیر یکی از تجهیزات باقی مانده

پاسخ ناسا: بی پاسخ

 
10.تصویرها کپی شده اند

همانطور که می بینید این دو تصویر یک افق یکسان و پشت زمینه یکسان دارند اما به گفته ناسا هر کدام در نقاط مختلف ماه گرفته شده اند. در یک تصویر سفینه را می بینیم که نشسته است ولی در تصویر بعد با همان پشت زمینه خبری از سفینه نیست. چطور ممکن است که در یک نقطه هم سفینه باشد هم نباشد؟ تصاویر ویرایش شده اند

پاسخ ناسا: چون ماه خیلی از زمین کوچکتر است افق آن از همه نقاط یک جور به نظر می رسد.


ادامه دارد...

منبع:

http://listverse.com/2012/12/28/10-reasons-the-moon-landings-could-be-a-hoax

ایستگاه فضایی بین‌المللی

ایستگاه فضایی بین‌المللی (به انگلیسی: International Space Station)‏ یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته می‌شود. این ایستگاه فضایی در مدار زمین و در ارتفاع ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است. سرعت آن در مدار معادل ۲۷٬۷۰۰ کیلومتر بر ساعت است، که به این ترتیب روزی ۱۵ بار به دور سیاره زمین گردش می‌کند. بیشتر بخش‌های اصلی این ایستگاه فضایی ساخته شده اما تا سال ۲۰۱۵ چند بخش جدید به آن افزوده خواهد شد. پس از تکمیل، ایستگاه فضایی بین‌المللی ۴۵۰ تُن وزن خواهد داشت، و ۱۲۰۰ متر مکعب فضای کار، پژوهش و زندگی برای فضانوردان فراهم خواهد آورد.ایستگاه فضایی بین‌المللی در شب بصورت ستاره‌ای متحرک با چشم غیرمسلح قابل رؤیت است.

این ایستگاه محصول همکاری مشترک سازمان ناسا، سازمان فضایی روسیه، سازمان فضایی اروپا،سازمان فضایی ژاپن، و سازمان فضایی کانادا است. سازمان فضایی برزیل از طریق همکاری با ناسا با این برنامه مشارکت می‌کند. سازمان فضایی ایتالیا، هم به عنوان یک عضو فعال در سازمان فضایی اروپا، و هم بطور مستقل در برنامه ایستگاه فضایی مشارکت می‌کند. سازمان فضایی چین نیز علاقه خود را برای پیوستن به جمع مشارکت‌کنندگان، به ویژه از طریق همکاری با سازمان فضایی روسیه اعلام داشته است.

فضاپیمای سایوز تی‌ام‌ای-۱۶ در حالت ویژه برای نزدیکی به ایستگاه فضایی بین‌المللی حامل فضانورد آمریکایی ناسا جفری ویلیامز و فضانورد روسی ماکسیم سورایف (فرمانده سفینه)

ایستگاه فضایی بین‌المللی در حقیقت فرزند و ترکیبی از چندین پروژه فضایی است که قبلاً توسط کشورهای مختلف برنامه‌ریزی شده بود. از جمله این برنامه‌ها می‌توان به ایستگاه فضایی میر-۲ (روسیه)، ایستگاه فضایی آزادی (آمریکا)، آزمایشگاه فضایی کلمبوس (اروپا) و آزمایشگاه فضایی کیبو (ژاپن) اشاره کرد.
حضور فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی از آغاز نخستین ماموریت در ۱۲ آبان ۱۳۷۹ تاکنون بدون وقفه ادامه داشته است.این ایستگاه در حال حاضر ظرفیت شش سرنشین دائمی را دارا است، اگرچه هنگام اتصال فضاپیماها و ورود اردوهای جدید، تعداد فضانوردان درون ایستگاه بطور موقت تا بیش از ۱۰ نفر هم افزایش می‌یابد. دو فروند فضاپیمای سایوز هر یک با ظرفیت ۳ نفر بطور دائمی برای تخلیه اضطراری ایستگاه در هنگام خطر به آن متصلند.در ابتدای کار ایستگاه، سرنشینان آن از سازمان‌های فضایی روسیه و آمریکا انتخاب می‌شدند، تا اینکه در ژوئیه ۲۰۰۶ یک فضانورد آلمانی سازمان فضایی اروپا، در قالب اردوی ۱۳ به ایستگاه فضایی بین‌المللی سفر کرد. تاکنون روی هم رفته فضانوردانی از ۱۶ کشور جهان در این ایستگاه اقامت کرده‌اند؛ این تعداد شامل ۵ توریست فضایی نیز هست؛ انوشه انصاری در روز ۲۷ شهریور ۱۳۸۵ به ایستگاه فضایی بین‌المللی وارد شد و ۹ روز در آن اقامت داشت.

در حال حاضر فضاپیماهای سایوز، پروگرس، فضاپیمای ترابری خودکار، فضاپیمای ترابری اچ-۲ و فضاپیمای دراگن مسئولیت رساندن سرنشین، خدمات و پشتیبانی را به ایستگاه فضایی بر عهده دارند. ماموریت‌های پشتیبانی شاتل فضایی در پی بازنشسته شدن شاتل‌ها در سال ۲۰۱۱ به پایان رسید.

تکمیل ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی برای سال ۲۰۱۵ میلادی برنامه‌ریزی شده است. تخمین زده می‌شود که جمع هزینه‌های این ایستگاه از آغاز ساخت تا پایان بیش از ۱۰۰ میلیارد یورو باشد. به این ترتیب، ایستگاه فضایی بین‌المللی پرهزینه‌ترین دستگاه ساخته شده در طول تاریخ بشر است.

 
نشان ایستگاه فضایی بین‌المللی

ایستگاه فضایی بین‌المللی معمولاً با مخفف نام انگلیسی آن یعنی ISS نامیده می‌شود.