رابرت گودارد

گودارد آدمی کم حرف و ساکت بود و از کار صحبت نمی کرد، مگر اینکه به نتیجه ی سودمند برسد. او در 15 اکتبر 1882 در ورستر ماساچوست آمریکا متولد شد. با مطالعات و دستاوردهایی که این دانشمند داشته، چنانچه زیولکوفسکی را پدر علم راکت بدانیم، بدون شک گودارد را باید پدر مهندسی راکت خطاب کنیم. اگر چه این دو نابغه چندین دهه بدون اطلاع از هم بودند، ولی تحقیقاتشان عملا به موازات یکدیگر بود.

گودارد که به شدت علاقمند به پرواز بود، پس از پایان دوره ی دبیرستان به مؤسسه ی پلی تکنیک «ورستر» در بوستون رفت. در سال 1908 یعنی در سن 25 سالگی از آنجا فارغ التحصیل شد. در این مدت او مطالعات خود را مورد راکت به شدت دنبال کرد و به این نتیجه رسید که راکت های با سوخت مایع، مزیت بالاتری نسبت به راکت های با سوخت جامد دارند. همانند زیولکوفسکی، او دریافت که اکسیژن و هیدروژن مایع برای این نوع موتورها مناسب است. او بر این اساس، ساختمان موتور راکت حقیقی را (که پرواز در آسمان را میسر نمود) ساخت...

گودارد مدرک فوق لیسانس خود را در سال 1911 از داتشگاه کلارک در رشته ی فیزیک دریافت نمود و به عنوان پرفسور فیزیک، در دانشگاه پرینستون، برای یک کار تحقیقی یک ساله مشغول گردید و به طور جدی به کار موشک پرداخت. در سال 1914 پس از طی دوران نقاهت و مریضی، دوباره با عنوان معلم فیزیک به دانشگاه کلارک بازگشت و تصمیم گرفت محاسبات خود را با پول خود و هزینه ی کمی که واگذار می شد، عملاً تجربه کند. گودارد که مطالعات خود را در زمینه ی راکت دنبال می کرد، در حقیقت پایه گذار راکت هایی است که هم اکنون به شکل فعلی در قرن 20 شناخته شده است. او در سال 1919 کتابی تحت عنوان روش های رسیدن به ارتفاعات فوق العاده بالا منتشر ساخت.

گودارد همچنین اعلام نمود که با به کار گیری شکل خاصی از نازل می توان با سوخت ثابت، سرعت پرتاب را 8 برابر بالا برد و با این کار نه تنها سرعت 8 برابر بیشتر خواهد شد بلکه برد راکت نیز به 64 برابر اولیه افزایش پیدا می کند. او دریافت که برای رسیدن به سرعتهای مافوق صوت، موتورهای سوخت مایع بر موتورهای با سوخت باروتی ارجحیت دارند.

گودارد سرانجام در سال 1926 راکت با سوخت مایع و نفت را آزمایش نمود؛ این راکت با سرعت 600 مایل در ساعت تا ارتفاع 184 پا صعود کرد و سرانجام طی آزمایش های متعدد، سرعت مافوق صوت را در راکت به دست آورد.

چنانچه دولت آمریکا بودجه ی تحقیقاتی وی را تأمین می کرد، چه بسا اولین کشور در توسعه و طراحی کارهای موشکی می شد. از جمله کارهای گودارد، پرتاب موشکی با سوخت مایع به طول 3.35 متر را در سال 1030 می توان نام برد. آزمایش این موشک کاملاً موفقیت آمیز بوده است. او برای کنترل جریان سوخت به محفظه ی احتراق یک شیر کنترل طراحی و نصب نمود. از این طریق موشک قادر بود به طور اتوماتیک خاموش شود. او برای هدایت و کنترل، پره های متحرکش را در خروجی نصب کرد.
این دانشمند، اولین کسی بود که تفکر راکت های چند مرحله ای را به ثبت رساند و از جایروسکوپ برای هدایت خودکار مسیر موشک ها استفاده کرد. در 28 مارس 1935 اولین موشک مجهز به جایروسکوپ گودارد، 4800 پا به صورت عمودی پرواز کرد و سپس به کمک گرفتن از کنترلهای سطحی-افقی حدود 550 مایل در ساعت، هزار و سیصد پا پرواز نمود.

هنگامی که بعد از خاتمه ی جنگ جهانی دوم، از کارشناسان آلمان که به آمریکا منتقل شده بودند، پرسیده شد چه اطلاعاتی پایه و اساس توسعه ی موشک در آلمان قرار گرفت، آنها گفتند : بهتر است این را از گودارد بپرسید، ما هرچه اطلاعات داریم از اوست.
او ضمن کار در نیروی دریایی آمریکا در مورد بهسازی سیستم های هدایتی موشک در سال 1945 به عضویت هیئت مدیره ی مجمع راکتی آمریکا انتخاب شد و سرانجام در ماه اوت همان سال در سن 62 سالگی پس از 42 سال تلاش تحقیقی و ثبت 214 اختراع، از دنیا رفت. با فوت این دانشمند، دنیا مخترع بزرگی را که کشورش قادر به تشخیص نبوغ او نشد، از دست داد.