کنستانتین ادواردویچ زیولکوفسکی

این دانشمند در 17 سپتامبر 1857 در دهکده ی ایزوسک در جنوب غربی روسیه به دنیا آمد. «زیولکوفسکی» ضمن اینکه به عنوان پدر راکت در روسیه شناخته شده است، به علت ارائه نظریات و تئوری های با ارزشش نسبت به اسلاف خود در زمینه ی چگونگی دسترسی به ستارگان، پدر غیرقابل انکار کیهان نوردی نیز می باشد. 
او که از سنین جوانی همواره از ناراحتی گوش رنج می برد، به علوم فیزیک و هوانوردی اشتیاق فراوان داشت و در 16 سالگی برای شرکت در سمیناری در مورد علوم و ریاضیات به مسکو رفت و در راستای علاقه مندی به این دو رشته بود که در مدرسه ی دهکده ی «بوروسک» در 90 ک.م. جنوب شرقی مسکو شغل معلمی ریاضیات و فیزیک را قبول نمود. 
او در این شغل، مطالعات جدی و فراوانی در مورد کیهان شناسی نمود و محل سکونت خود را به مرکز تحقیقات نسبتاً بزرگی تبدیل و مدلهای مختلف راکت را جمع آوری نمود. در سال 1897 زیولکوفسکی در 40 سالگی اصول موتورها‌‌‌ی کنترلی را تعریف و در سال بعد کتابی تحت عنوان «ورود به مدارات ماهواره ای از زمین» منتشر کرد. در پی مطالعات مداوم، کتاب دیگری با نام «کیهان نوردی» یا استفاده از موتورهای عکس العملی به رشته ی تحریر درآورد...

او با «مندلیف» نیز تماسهایی داشت، مندلیف طی نامه ای به زیولکوفسکی اطلاع داد که کارهای او اتلاف وقت است، با این وجود به عنوان انجمن شیمی از او خواست که آنها را از محاسبات آیند مطلع سازد. او این حرف را با آرامش فیلسوفانه تحمل کرد و همچنان دست از فعالیت برنداشت. 
زیولکوفسکی طرح پیشران های سوخت مایع را ارائه نمود و متذکر شد که راکتهای با سوخت مایع به علت دارا بودن قابلیت انعطاف در حین سوختن و سهولت کنترل مناسب تر نسبت به راکتهای سوخت جامد مزیت داشته و بنابراین بر آنها ارجحیت دارند. او استفاده از سوختهای مایع هیدروژن، اکسیژن و هیدروکربنهایی مانند پروگول را توصیه می نمود. در خلال این کار زیولکوفسکی مقالاتی منتشر کرد که اصول ریاضی پرواز موشکهای کیهان نوردی در آنها به بحث گذاشته شده بود. طبق محاسبات او امکان مسافرت بین سیارات و یا استفاده از ماهواره و ایستگاههای فضایی در مدارات مختلف زمین امکان پذیر بود. او ثابت کرد برای ورود به مدار زمین رسیدن به سرعت 8 ک.م. در ثانیه ضروری می باشد. در سال 1903 این دانشمند دستگاه کاملی معرفی کرد که قادر به حمل انسان به فضا بود. 
نیروی محرکه ی این راکت را اکسیژن مایع و هیدروژن تشکیل می داد. وی با درک مشکلات نیروی محرکه، موتورهای چند مرحله ای را پیشنهاد داده و فرمولهای قوانین حرکت در فضا را ارائه نمود. این دانشمند بعد از جنگ جهانی اول داستانی با نام «خارج از فضا» نوشت که علاقمندان قابل ملاحضه ای را به خود جلب کرد و تا حدودی به محبوبیت وی افزود. 
همزمان چندین نفر از جمله «گودارد» در آمریکا و «اوبرت» در آلمان مطالعات خود را در این رشته ادامه می دادند و «هرمن اوبرت» مشغول نوشت کتابی به نام «سفر به فضا» بود، شاید زیولکوفسکی هرگز اسم این دو نفر را نشنیده بود. کارهای آنها (موضوع موشک و مسافرت به فضا) در دنیا موجب شد که این علاقه در روسیه نیز توسعه یابد و باعث انتشار رساله ی سال 1903 این دانشمند شود، در اصل این رساله زمانی منتشر شد که دنیا آمادگی قبول مطالبش را نداشت. رساله ی مذکور بعدها مجدداً انتشار یافت و سرانجام در سال 1924 از این دانشمند، تقدیر شایانی به عمل آمد. 
در سال 1932 جشن تولد هفتاد و پنجمین سال تولد زیولکوفسکی به طور شایسته ای برگزار شد و مجله ها و روزنامه های شوروی مطالب فراوانی درباره اش نوشتند. ارتباطات او با انجمن و روش دوستانه ی مردمی که آثارش را می خواندند، باعث شد که تا حدی تشویق های مالی هم از او به عمل آید. کوچکترین کار تحقیق وی نیاز به پول داشت، آن هم بیش از پولی که یک معلم می توانست خرج کند، بنابراین وقتی آکادمی سنت پترزبورگ قبول کرد او را در کارش یاری کند و همچنین زمانی که روزنامه ای مقداری پول جهت انجام تحقیقاتش فرستاد، بینهایت خوشحال شد و در واقع خوانندگان روزنامه 55 روبل و آکادمی 475 روبل برایش فرستاده بودند. در واقع این پول نمی توانست حتی هزینه ی تلفن کردن او را تأمین نماید. وقتی فهمید برای آزمایش ها به یک تونل باد احتیاج دارد، با حرفه ای که یادگرفته بود، در سال 1881 آن را ساخت. یکی از متخصصین بزرگ که در این رشته کتابی به نام موشک و مسافرت به فضا نوشته، ادعا می کند که شاید این تونل باد، اولین تونل باد در دنیا باشد ولی به یقین در روسیه اولین است. یک سال پس از ساخت تونل باد، پست تازه ی معلمی در «کالوگا» که نسبت به شهرهای پیشین دارای امتیازاتی بود، به وی پیشنهاد گردید و او اثاثیه خود را به این محل منتقل کرد و تا سال 1920 شغل معلمی را در آنجا ادامه داد. 
در سالهای آخر عمر این دانشمند، چند انجمن موشک سازی به کار ساختن موشک اشتغال داشتند و اگر این دانشمند ده سال دیگر عمر می کرد، نمونه ای از موشک ها را که به صورت باران مهلک بر لندن می بارید به چشم می دید، ولی او چنین هدفی را در نظر نداشت.
از شروع کار او به سال 1898 اقدام قابل ملاحضه ای در این زمینه نشد تا اینکه در اکتبر 1957 یعنی صد سال و یکماه پس از تولد او، نخستین قمر مصنوعی جهان به نام «اسپوت نیک» از شوروی به مدار زمین پرتاب شد. اینکه دنیا نتوانست به موقع از نظریات این دانشمند بزرگ بهره گیرد و اهمالی که دیگران، در استقبال از نظریات او مبذول داشتند، به هیچ وجه از افتخاری که شایسته ی یک معلم متواضع مدرسه و محقق کیهان نوردی با نام کنستانتین ادواردویچ زیولکوفسکی، نمی کاهد.
این دانشمند نابغه که نتیجه ی تحقیقاتش برای ساختن موشک وی-1 آلمانی مورد استفاده قرار گرفت، و با وجود داشتن محدودیت، تلاشهای ارزنده ای در ساخت موتور راکت و مطالعات کیهان نوردی داشت، عاقبت در 11 سپتامبر 1935 در 78 سالگی در کالوگا در حالی از دنیا رفت که نزدیک به 5000 اثر علمی به صورت مقاله و کتاب از خود به جای گذاشت.