کهکشان کوتوله در دام هابل

تلسکوپ فضایی هابل موفق به شکار کهکشان کوتوله نامنظم NGC 5253 شد

به گزارش ایسنا، این کهکشان یکی از نزدیک‌ترین کهکشان‌های "کوتوله فشرده آبی" (BCD) است و در فاصله 12 میلیون سال نوری از زمین و در جنوب مجمع‌الکواکب Centaurus واقع شده است.

مهم‌ترین مشخصه چنین کهکشان‌هایی این است که علیرغم محتوای کم غبار و فقدان عناصر سنگین‌تر از هیدروژن و هلیم، مامن مناطق بسیار فعال تشکیل ستارگان هستند.  این عناصر اساس مواد سازنده شکل‌گیری ستارگان خوانده می‌شوند.

چنین کهکشان‌هایی دارای ابرهای مولکولی بسیار شبیه به ابرهای طبیعی هستند که نخستین ستارگان را در جهان ابتدایی تشکیل دادند. ستارگانی که عاری از غبار و عناصر سنگین‌ بودند.

منجمان کهکشان‌های BCD را بستر ایده‌الی برای درک بهتر فرایند شکل‌گیری ستارگان می‌دانند.

کهکشان NGC 5253 دارای مقداری غبار و عناصر سنگین‌ است اما این میزان در مقایسه با مقادیر غبار و عناصر سنگین‌تر کهکشان راه شیری بسیار پایین است.

نواحی مرکزی این کوتوله کهکشان مملو از منطقه متراکم تشکیل ستارگان است که در یک بدنه اصلی بیضوی قرار دارد و در تصاویر هابل سرخرنگ به نظر می‌رسد.

این ناحیه مرکزی دارای محیط غنی از ستارگان جوان و داغ است که در خوشه ستارگان متمرکز شده‌ و در تصاویر تلسکوپ فضایی هابل به رنگ آبی مشاهده می‌شود.

ردپاهای فوران ستارگان می‌توانند به عنوان نور کمرنگ تولید شده توسط گاز اکسیژن یونیزه شده مشاهده شوند.

ماهیت واقعی کهکشان‌های BCD ذهن منجمان را برای مدت‌های مدیدی به خود مشغول ساخته است.

هم اکنون شبیه‌سازی‌های عددی مبتنی بر نظریه غالب کیهان‌شناسی شکل‌گیری کهکشان موسوم به مدل Lambda Cold Dark Matter وجود دارند.

بر اساس این تئوری، کوتوله کهکشان‌های ماهواره‌ای بیشتری که به دور کهکشان‌های بزرگی از قبیل کهکشان راه شیری می‌چرخند، باید وجود داشته باشند.

کهکشان تازه رصد شده بخشی از گروه A/Messier 83 سنتاوروس است که شامل کهکشان رادیویی مشهور Centaurus A و کهکشان مارپیچMessier 83 است.

به باور دانشمندان، امکان دارد که ماهیت ویژه NGC 5253 از برخورد نزدیک با همسایه نزدیکترش یعنی Messier 83 ناشی شده باشد.

تصویر این کوتوله کهکشان توسط دوربین پیشرفته تحقیقات هابل شکار شد.

پر انرژی‌ترین شی جهان

منجمان موفق به کشف کهکشانی شده‌اند که هسته فوق درخشان آن کوازاری است که 100 برابر کل کهکشان راه شیری انرژی می‌سوزاند

به گزارش ایسنا، اگرچه بر اساس نظریات علمی چنین اخترنماهایی باید وجود داشته باشند، اما اخترنمای تازه کشف شده موسوم به SDSS J1106+1939 پرانرژی‌ترین شی عالم لقب گرفته است.
انرژی این کوازار از یک سیاه‌چاله فوق عظیم تامین می‌شود که در مرکز آن جای گرفته است.

دانشمندان کشف بزرگ خود را از طریق ابزار طیف‌نگار شلیک‌کننده ایکس متصل به تلسکوپ بسیار بزرگ متعلق به سازمان تحقیقات نجومی اروپا صورت دادند.

این طیف‌نگار، نور حاصل از کوازار را به طول موج‌های جزئی تفکیک می‌کند و در نتیجه به منجمان امکان مشاهده حرکت ماده نزدیک آن را می‌دهد.
محاسبات تیم علمی نشان می‌دهد که معادل 400 خورشید سالانه حاوی گاز و غبار با سرعتی برابر پنج هزار مایل بر ثانیه از این کوازار فوران می‌کنند.

چنین فوران‌هایی ممکن است پاسخگوی تعدادی از اسرار بزرگ کیهان باشند. پرسش‌هایی از قبیل این که سیاه‌چاله‌های واقع در مرکز کهکشان‌ها چگونه بر اندازه آنها اثر می‌گذارند و این که چرا تعداد کهکشان‌های اندکی در عالم وجود دارند.

یوفو، هواپیمای سری، یا موشک

یوفو، هواپیمای سری، یا موشکی که تصویر آن در افق مریخ گرفته شده است ؟

در عکسهایی که در سایت ناسا درج شده است مریخ نورد کنجکاوی از شی ناشناسی در افق مریخ عکس گرفته است.

آیا این شی یک یوفو است یا موشک یا هواپیمای سری؟

لینک عکس از سایت ناسا:

marsrovers.jpl.nasa.gov

این عکس بر اثر یک خراش روی لنز دوربین نیست چون عکسهای قبل و بعد از آن هم در سایت ناسا قرار داده شده است که این شی در عکسها نیست.

منبع : سایت رسمی ناسا

کهکشان کوتوله در دام هابل

تلسکوپ فضایی هابل موفق به شکار کهکشان کوتوله نامنظم NGC 5253 شد.

به گزارش ایسنا، این کهکشان یکی از نزدیک‌ترین کهکشان‌های "کوتوله فشرده آبی" (BCD) است و در فاصله 12 میلیون سال نوری از زمین و در جنوب مجمع‌الکواکب Centaurus واقع شده است.
مهم‌ترین مشخصه چنین کهکشان‌هایی این است که علیرغم محتوای کم غبار و فقدان عناصر سنگین‌تر از هیدروژن و هلیم، مامن مناطق بسیار فعال تشکیل ستارگان هستند.  این عناصر اساس مواد سازنده شکل‌گیری ستارگان خوانده می‌شوند.
چنین کهکشان‌هایی دارای ابرهای مولکولی بسیار شبیه به ابرهای طبیعی هستند که نخستین ستارگان را در جهان ابتدایی تشکیل دادند. ستارگانی که عاری از غبار و عناصر سنگین‌ بودند.

منجمان کهکشان‌های BCD را بستر ایده‌الی برای درک بهتر فرایند شکل‌گیری ستارگان می‌دانند.
کهکشان NGC 5253 دارای مقداری غبار و عناصر سنگین‌ است اما این میزان در مقایسه با مقادیر غبار و عناصر سنگین‌تر کهکشان راه شیری بسیار پایین است.
نواحی مرکزی این کوتوله کهکشان مملو از منطقه متراکم تشکیل ستارگان است که در یک بدنه اصلی بیضوی قرار دارد و در تصاویر هابل سرخرنگ به نظر می‌رسد.
این ناحیه مرکزی دارای محیط غنی از ستارگان جوان و داغ است که در خوشه ستارگان متمرکز شده‌ و در تصاویر تلسکوپ فضایی هابل به رنگ آبی مشاهده می‌شود.

ردپاهای فوران ستارگان می‌توانند به عنوان نور کمرنگ تولید شده توسط گاز اکسیژن یونیزه شده مشاهده شوند.
ماهیت واقعی کهکشان‌های BCD ذهن منجمان را برای مدت‌های مدیدی به خود مشغول ساخته است.
هم اکنون شبیه‌سازی‌های عددی مبتنی بر نظریه غالب کیهان‌شناسی شکل‌گیری کهکشان موسوم به مدل Lambda Cold Dark Matter وجود دارند.
بر اساس این تئوری، کوتوله کهکشان‌های ماهواره‌ای بیشتری که به دور کهکشان‌های بزرگی از قبیل کهکشان راه شیری می‌چرخند، باید وجود داشته باشند.
کهکشان تازه رصد شده بخشی از گروه A/Messier 83 سنتاوروس است که شامل کهکشان رادیویی مشهور Centaurus A و کهکشان مارپیچMessier 83 است.
به باور دانشمندان، امکان دارد که ماهیت ویژه NGC 5253 از برخورد نزدیک با همسایه نزدیکترش یعنی Messier 83 ناشی شده باشد.

ماده تاریک

مادّهٔ تاریک، در اخترشناسی و کیهان‌شناسی، مادّه‌ای فرضی است که چون از خود نور (امواج الکترومغناطیسی) گسیل یا بازتاب نمی‌کند، نمی‌توان آن را مستقیما" دید، اما از اثرات گرانشی موجود بر روی اجسام مرئی، مثل ستاره‌ها و کهکشان‌ها، می‌توان به وجود آن پی برد. بر اساس مشاهدات فعلی، که بر روی ساختارهایی بزرگتر از کهکشانها صورت گرفته‌است، و همچنین مطالب مربوط به انفجار بزرگ، ماده تاریک و انرژی تاریک تشکیل دهنده بخش زیادی از جرم موجود در جهان قابل مشاهده است. اجزای ماده تاریک جرم بسیار بیشتری از قسمت دیده شدنی کائنات دارند. فقط حدود ۴٪ از مجموع کل چگالی انرژی در کیهان را می‌توان مستقیم مشاهده کرد (با توجه به اثرهای گرانشی آن)، که این مقدار شامل باریونها و تابش‌های الکترومغناطیسی نیز می‌شود. همچنین تصور می‌شود که ۲۲٪ از ماده تاریک تشکیل شده باشد و ۷۴٪ باقی مانده را نیز انرژی تاریک تشکیل داده باشد، که همانند ماده تاریک در فضای کائنات توزیع شده و به همان اندازه ماده تاریک ناشناخته و مجهول مانده‌است. تعیین خواص و ویژگی‌های این توده ناشناخته به یکی از مهم‌ترین مسائل کیهان‌شناسی مدرن و فیزیک ذرات تبدیل شده‌است. این نکته قابل ذکر است که اسامی «ماده تاریک» و «انرژی تاریک» در بیشتر مبین عدم اطلاع انسان از ماهیت این دو ماده و ناشناخته بودن آن است. یک اخترشناس در این باره می‌گوید: «به یاد داشته باشید که ما این پدیده را انرژى تاریک مى نامیم اما این نامگذارى ممکن است این باور غلط را در ذهن مخاطبان ایجاد کند که ما حقیقتاً مى دانیم که آن پدیده چیست. اما باید اذعان داشت که ما واقعاً چیز زیادى در این باره نمى دانیم».

با اینکه ساختار و ویژگی‌های ماده تاریک هنوز کاملا" مشخص نیست، اما این طور تصور می‌شود که بخش اعظم ماده تاریک موجود در جهان، «غیر باریونی» باشد، که به معنا آن است که دارای هیچ اتمی نیست و به وسیله نیروی مغناطیسی به سمت مواد معمولی جذب نخواهد شد. ماده سیاه غیرباریونی شامل نوترینو و احتمالا" دارای اجزای دیگری مانند مواد فرضی ای چون «آکسیون» (axions) و «ابرمتقارن» (supersymmetric) می‌باشد. برخلاف ماده تاریک باریونی، ماده تاریک غیر باریونی در شکل گرفتن عناصر در ابتدای آفرینش نقشی نداشته و وجودش تنها به دلیل جاذبه گرانشی آن اثبات می‌شود. به علاوه، اگر همه اجزایی که ماده تاریک از آنها تشکیل شده باشد ابرمتقارن باشند، واکنش‌ها و برخوردهای آن‌ها با یکدیگر موجب نابودی آن‌ها شده و فراورده‌هایی قابل مشاهده نظیر فوتون و نوترینو حاصل می‌شوند.

با اینکه وجود ماده تاریک در جهان مهم و ضروری به نظر می‌رسد، اما هنوز مدارک و دلایل قطعی مبنی بر وجود این ماده و طبیعت آن به دست نیامده‌است. با این وجود تئوری ماده تاریک به عنوان قابل قبول‌ترین فرضیه برای توجیه انحراف در حرکت وضعی کهکشان است. سرعت چرخشی ستاره‌ها در کهکشان‌ها از رابطه‌ای که از قوانین کپلر انتظار داریم پیروی نمی‌کند و برحسب فاصله از مرکز کهکشان ثابت است. برای توضیح این پدیده باید توزیع جرم در کهکشان به طور خطی با شعاع زیاد شود، اما این توضیح با مشاهدهٔ کهکشان‌ها در قسمت مرئی که نشان می‌دهد بیشتر جرم در ناحیه مرکزی متراکم شده‌است ناسازگار است. بنابراین فرض می‌شود که این جرم نایافته از مادهٔ تاریک (که آن را نمی‌بینیم) ساخته شده باشد. چند فرضیه دیگر نیز، مانند فرضیه موند (MOND) و فرضیه توز (TeVeS) برای توجیه این موضوع مطرح شده‌اند، اما هیچ کدام به اندازه نظریه ماده تاریک در مجامع علمی مقبولیت پیدا نکرده‌اند.

با این وجود برخی پژوهش‌های جدید نشان داده‌است امکان دارد در مشاهدات تلسکوپ Wmap اشتباهاتی رخ داده باشد که اگر این امر ثابت شود به این نظریه اشکالاتی وارد می‌شود.

کشف سیاهچاله غول پیکر عجیب و بی همتا!

دانشمندان سیاهچاله عظیمی با جرمی معادل 17 میلیارد ستاره در فاصله 220 میلیون سال نوری شناسایی کرده اند .

کهکشان کوچک و مسطح NGC1277 میزبان یکی از عظیم ترین و پرجرم ترین سیاهچاله هایی است که تاکنون کشف شده است.

این سیاهچاله غول‌پیکر با رنگ نارنجی درخشان، 14 درصد جرم کلی کهکشان را تشکیل می‌دهد، درحالی که سیاهچاله‌های کشف شده در مرکز کهکشان‌های دیگر تنها 0.1 درصد جرم کهکشان را به خود اختصاص می دهند.

پهنای این سیاهچاله غول پیکر 11 برابر بزرگتر از مدار سیاره نپتون است که در صورت فلکی برساووش در فاصله 220 میلیون سال نوری واقع شده است.

دکتر «کارل گبهارت» سرپرست تیم تحقیقاتی از دانشگاه تگزاس تأکید می کند: کهکشان NGC1277 ساختاری بسیار عجیب و پیچیده دارد و تقریبا تماما سیاهچاله است که می تواند نخستین نمونه در کلاس جدید سیستم های کهکشان- سیاهچاله محسوب شود.

کشف این سیاهچاله عظیم می تواند فرضیه های شکل گیری و تکامل سیاهچاله و کهکشان ها را دستخوش تغییرات کند.

این سیاهچاله عظیم با استفاده از تلسکوپ 9 متری Hobby-Eberly‌ در تگزاس شناسایی و جزئیات این کشف نیز در مجله Nature‌ منتشر شده است.